Jeetje, de laatste Life Lately dateert alweer van veel te lang geleden. Tijd voor een nieuwe dus! Er is nogal veel gebeurd inmiddels. Leuke dingen, maar ook twee hele grote dieptepunten. Tijd voor Life Lately nummer 22! 

Zaterdag 23 september 2017
Vandaag gaan we op pad: naar Duitsland! Net over de grens bij Nijmegen ligt het plaatsje Kleve. Daar liggen de supermarkt Kaufland en drogisterij DM dicht bij elkaar. In Duitsland zijn de boodschappen en drogisterij artikelen veel goedkoper dan hier. Het btw tarief ligt lager en bovendien zijn veel producten vegan, zowel food als non-food. Ik vind buitenlandse supermarkten en andere winkels een feestje om doorheen te struinen en gelukkig Fabien ook!

Eerst gaan we naar DM drogisterij. Met 100% focus sluip ik langs alle schappen. Mijn oog staat afgesteld op het herkennen van het vegan logo, dat hier zoveel duidelijker op verpakkingen wordt vermeld. Yay! Zoveel vegan! Tevreden stal ik de buit op de band bij de kassa en reken af. Een fractie van wat ik hier in Nederland kwijt zou zijn. Ik kan met deze stash wel even vooruit voorlopig! Hier kun je zien wat ik allemaal heb gekocht.

Dan verkennen we de winkels die er vlak bij gelegen zijn. Een soort hele grote hal vol tweedehands spullen. Een enorme rommel, alles staat door elkaar. Maar het is leuk om door heen te wandelen.

Daarna lopen we een winkel binnen die Tedi heet. Nog nooit van gehoord, maar die naam ga ik onthouden. Wat een leuke winkel! Alles is er heel netjes uitgestald.

Rijen met hobby artikelen, decoratie voor in huis, bakartikelen, spulletjes voor huisdieren, werkelijk van alles. Een soort Action maar dan net wat uitgebreider.

Daarna rijden we naar Kaufland, dat er vlakbij ligt. Een enorme supermarkt met behoorlijk veel vegan producten. Ik sla ook een hele partij kattenvoer in, dat veel goedkoper is dan hier. Met een volle auto rijden we tevreden weer naar huis. Je kunt mij ‘s nachts wakker maken voor dit soort tripjes!

Dinsdag 26 september 2017
Vandaag sta ik voornamelijk in de keuken en maak ik foto’s van alles wat ik kook en bak. Ik maak vandaag een aantal Halloween lekkernijen, waaronder deze donuts. Hieronder zie je op de foto hoe ik mijn bureau dan vaak inricht als tijdelijke fotoset.

Woensdag 27 september 2017
Fabien heeft vakantie, vandaag gaan we een dagje naar Amsterdam. We lunchen bij een favoriet, die helaas niet meer in Rotterdam zit: Maoz. Wat kun je hier toch geweldige pita’s met falafel krijgen. De mangosaus (genaamd amba) die je op  de falafel kunt doen is zo verschrikkelijk lekker.

Wat is Amsterdam toch fijn.

Nadat we rondgeslenterd hebben door de halve stad, ploffen we neer op het terras van de Vegan Junk Food bar. Veel over gehoord en gelezen en eindelijk: nu zelf proeven! Lees hier de review.

Daarna gaan we nog even naar het pas geopende Hudson’s Bay, waarover je hier meer kunt lezen.

Zaterdag 30 september 2017
Nadat ik mijn liefde voor de pita falafel bij Maoz had geuit op social media, kreeg ik de tip dat er hier in Rotterdam ook heel goeie falafel verkrijgbaar is in het centrum. En ik wist meteen precies waar dat is: ik ben er werkelijk minstens duizend keer langs gelopen, langs dat kleine tentje tegen over Flying Tiger op het Binnenwegplein. Alleen ben ik op de een of andere manier er nog nooit naar binnen geweest. Daar kwam vandaag verandering in. Wow, baby! Wat lekker! De falafel is zelfgemaakt en dat proef je. De toppings en sauzen zijn meer dan okay. Ik ben fan!

Maandag 2 oktober 2017
Vandaag heb ik weer een afspraak bij Tattoo Bob: daar ben ik inmiddels al geruime tijd onder behandeling om mijn tattoo te laten weglaseren. Die tattoo heb ik al heel lang, maar ik wilde er vanaf. Lees er hier meer over, ook voor foto’s van voor en tijdens de behandeling! Het einde is gelukkig inmiddels wel in zicht, al lijkt het hoe vaker de tattoo is gelaserd, hoe meer pijn ik ervaar. Want pijn doet het en niet zo’n beetje ook. Gelukkig is het wel het soort pijn dat ook direct weer over is. Het is alleen tijdens de behandeling zelf, die maar heel kort duurt. Maar toch, ik zag weer best tegenop! Links zie je de tattoo voor de afgelopen behandeling. En rechts een foto genomen vanaf de Rijnhavenbrug vlak bij de tattoo studio. Aan deze brug hangen vele slotjes, ook die van Fabien en mij!

Dinsdag 3 oktober 2017
Vandaag reis ik weer af naar Amsterdam, deze keer in mijn eentje. Ik woon ‘s middags namelijk een training Time Management bij in het mooie Hoxton hotel! Ik schreef er hier meer over.

Vrijdag 6 oktober 2017
Vanavond ga ik samen met Fabien, mijn zus, twee broers en schoonzus naar een film waar we al lang naar uitkeken: It van Stephen King. Met hoge verwachtingen (want wat ziet die filmposter er alleen al eng uit) keek ik de film. Ik vond ‘m leuk. Werkelijk bij lange na niet zo eng als It uit de 90’s, waarbij ik Pennywise echt vele malen creepy vond dan deze clown. De film was dus leuk, maar ik geloof dat ik de enige was die er zo over dacht. Ik heb veel gegil om me heen gehoord en zag vanuit mijn ooghoeken verschillende mensen regelmatig opschrikken, haha!

Dinsdag 10 oktober 2017
Vandaag sta ik voornamelijk in de keuken. Ik kreeg onlangs de vraag van iemand of ik eens kaaskroketten of kaassouffle’s wilde maken die vegan zijn. Ik heb mijn best gedaan en heb twee versies gemaakt van een vegan kaassoufflé. Nu ik de foto’s weer zie krijg ik weer trek. Jeetje, wat waren die lekker! De recepten kun je in dit artikel vinden.

Zaterdag 14 oktober 2017
Vandaag gaan we naar de Vlooienmarkt in de Onderzeebootloods in Rotterdam Heijplaat. Lastig om te komen met het openbaar vervoer, dus gaan we met de auto. Al een paar dagen heb ik beginnende rugpijn. Sinds vanochtend kan ik bijna niet meer overeind komen wanneer ik een tijdje heb gezeten. Zo ook wanneer we aankomen bij de loods en ik probeer de auto uit te stappen.

Het lijkt dan alsof mijn rug op slot schiet en het er pas weer een beetje los komt na een aantal zeer pijnlijke stappen. Ik ben heel bang: komt mijn hernia weer terug? Jaren geleden was ik een paar maanden helemaal uit de roulatie door een hevige hernia. Ik hoop zo dat dit snel voorbij gaat. Gelukkig kunnen we wel gewoon over de vlooienmarkt lopen. Na een paar minuten lopen trekt het langzaam weg, maar zodra ik ga zitten dan begint het weer. Voor deze plotselinge rugpijnen heb ik gelukkig nog Diclofenac in huis, dat ik van de huisarts voor dit soort pijnen mag nemen. Gelukkig: het helpt heel goed, de rugpijn wordt minder scherp met als enig nadeel dat ik er slaperig van wordt. ‘s Middags val ik voor een paar uur op de bank in slaap. In de namiddag valt het Fabien en mij op dat Sambal ineens zo vreemd erbij ligt. Ze ligt buiten in de kattenren, maar komt niet naar binnen wanneer ik eten pak voor de katten. Dat is raar: Sambal die niet wil eten? Dat is normaal al geen goeie zaak voor een kat. Het is helemaal oppassen wanneer een kat met suikerziekte niet wil eten. Niet eten betekent ook dat je geen insuline mag spuiten.

Sambal heeft sinds april 2013 suikerziekte en dat was in het begin schrikken en wennen, maar inmiddels is zowel zij als ikzelf er helemaal aan gewend. Twee maal daags een prikje met insuline, af en toe haar bloed controleren door een druppeltje bloed uit het oor en letten op de voeding. Omdat we het beiden niet vertrouwden gingen we naar de dierenarts die die avond dienst had, gelukkig niet ver van ons huis. Op het eerste gezicht leek Sambal een flinke verkoudheid te hebben waardoor ze geen trek had. Met anti-biotica en andere pilletjes gingen we weer met haar naar huis, in de hoop dat ze snel zou opknappen. Dat deed ze niet. Sterker nog, ze ging snel achteruit. De volgende ochtend lag ze met haar koppie half in de waterbak, helemaal de weg kwijt. Terug naar de dierenarts en een opname in het dierenziekenhuis volgde. Een lang verhaal kort: Sambal bleek alveesklierontsteking te hebben. Niet al te best bij katten, maar de moeite om haar ervoor te laten behandelen. Er was goede hoop.

Maandag 16 oktober 2017
Maar ze ging meer achteruit. Toen we de volgende middag op bezoekuur kwamen, lag daar een heel klein hoopje ellende. Sambal had een sonde door haar neus waardoor ze voeding kreeg, haar beide voorpootjes waren ingetapted met verband vanwege infusen en insulinepomp, alle toeters en bellen waren uit de kast gehaald. Maar ze was op. De kans dat ze hier nog bovenop zou komen was klein. Ik besloot de arts op de vrouw af te vragen: neigt u meer naar ja of naar nee? “In alle eerlijkheid, naar nee”, was haar antwoord. Waarna ik mezelf hoorde zeggen: “dan stopt het hier.” Sambal is kort erna ingeslapen op mijn schoot, gelukkig met Fabien erbij.

Dankbaar voor de vele jaren met haar, hoewel ze niet ouder mocht worden dan 10 wat natuurlijk veel te jong is. Dag lieve Sambal. We missen je zo.

De dagen erna zijn vreemd. Wat een verdriet en gemis. Wat raar, niet ‘s ochtends en ‘s avonds op de klok kijken of het al tijd is voor het spuitje met insuline. Negen uur geweest, tijd voor… oh nee. Nee. Sambal is er niet meer. Bam, dat komt echt hard aan de eerste keren. Haar speciale brokjes die haar favoriet waren. Met dat doosje rammelen en binnen een paar tellen stond ze naast me, spinnend. Die doosjes, haar insulinespuit, naaldjes, onaangebroken medicijnen en andere spulletjes heb ik in een doos verpakt en opgestuurd naar Dierenthuis, daar kunnen ze het goed gebruiken.

Donderdag 19 oktober 2017
In de ochtend gaan Fabien en ik naar winkelcentrum Zuidplein hier in Rotterdam. Daar worden we verwacht om de opening bij te wonen van het gloednieuwe TK Maxx filiaal. Fabien voor zijn blog Seen in 010 en ik voor Wateetjedanwel.nl. Echt hartstikke leuk! Wat een prachtige winkel is het geworden. Niet zo groot als die in het centrum waar ik graag kom, maar zeker de moeite waard en een aanwinst voor het winkelcentrum. Ik ben dol op TK Maxx. Eigenlijk kan ik er beter wegblijven: telkens zijn er weer zoveel verleidingen. Je kunt er terecht voor zeer fijn geprijsde merkkleding, maar eerlijk? Ik geef daar weinig om. Ik loop direct door naar de afdeling met kookartikelen en mijn favoriet: het kleine stukje met kookboeken. Zoveel handige en mooie spulletjes voor weinig!

Je kunt binnenkort een shoplog lezen hier waarbij ik laat zien wat ik allemaal heb gekocht. Want ehm ja. Dat waren dus twee volle tassen die mee naar huis ging. In my defence: er zit een winterjas van Fabien bij.

Vrijdag 20 oktober 2017
Al een dag of twee merkte ik het, maar ik had de hoop dat het wel meeviel en goed zou komen: Heidi at nog maar nauwelijks. Heidi is 18 jaar en onlangs bleek bij een check bij de dierenarts nog dat ze het voor haar leeftijd nog prima deed. Goed, ze heeft ‘iets aan de schildklieren’, maar dat was onder controle. Ik geef haar iedere avond een klein roze pilletje die ik hardop ‘Heidi, tijd voor je life extender’ aankondig. Waarna zij geduldig en heel lief het pilletje doorslikt nadat ik het achterop haar tong leg. Niks aan de hand, voor alle zekerheid binnenkort weer eens een bezoekje om te kijken hoe het ging. Dat bezoekje was eigenlijk de bedoeling in november, maar omdat Heidi ineens weigerde te eten vanmorgen, belde ik direct de dierenarts. Gelukkig: er was nog plek om kwart over tien. Daar schrok de dierenarts van hoe ze er in korte tijd uit was gaan zien. Sterk vermagerd, doffe vacht en vooral: heel benauwd. Heidi’s ademhaling was inderdaad behoorlijk te horen sinds een paar dagen.

Er kon nog van alles nagekeken worden. Het bloed. De nieren. Of de schildklierpilletjes nog aansloegen. Maar de blik van de dierenarts én die van de assistente die Heidi ook al heel haar leven kent toen ze dat gekrompen lijfje zagen toen ik haar uit de reismand tilde, was voor mij al voldoende. “Dan stopt het nu”, hoorde ik mezelf weer hardop zeggen. En zo werd Heidi naar een ruimte gebracht waar ik rustig bij haar kon zitten. Heidi was nooit een schootkat dus bleef ze in de reismand, met de bovenklep open. Er werd een slang in gelegd die Heidi voorzag van extra zuurstof en intussen belde ik Fabien, die gelukkig van zijn werk weg kon. Ik plaatste deze foto op Instagram Stories, waar ik zoveel lieve reacties op kreeg. Echt, wat heeft me dat goed gedaan.

Nadat Fabien ook afscheid  had genomen (hoewel afscheid, hoe doe je zoiets) kreeg Heidi een spuitje. Ze viel snel in slaap, terwijl ze kusjes van ons kreeg. Tot haar hartje ermee op hield, zijn we bij haar gebleven. In shock kwamen we thuis aan met de lege reismand. Die ik nu zelf mee naar boven nam, net als afgelopen dinsdag. Hard: het is normaal traditie dat na dierenartsbezoeken de katten altijd zelf onderaan de trap de reismand uit mogen en dan als een speer naar boven rennen. En nu rende er niemand die trap op. Tuurlijk, het was geen complete verrassing dat Heidi met haar 18 jaar op was. Maar zo snel achter elkaar? Eerst Snoopy in augustus, toen Sambal afgelopen maandag en nu Heidi? Van vier katten naar een huis met slechts 1: onze lieve Bonbon. Wat een rare, vreselijke stilte in huis. Bah.