Ineens viel het mij en Fabien op dat onze kat Snoopy ineens wat magerder begon te worden. Twee weken geleden maakte ik daarom een afspraak bij de dierenarts om er voor alle zekerheid toch maar even naar te laten kijken.

Snoopy werd gewogen en inderdaad, we hadden het goed gezien: ze bleek maar liefst een kilo te zijn afgevallen sinds haar laatste bezoek vorig jaar. Dat is een vierde van haar totale gewicht van toen, dus echt veel: hier is iets niet in orde. De dierenarts onderzocht Snoopy en gaf aan dat één nier erg groot aanvoelde. Een bloedonderzoek was de tweede stap, waarvan ik ‘s middags de uitslag doorgebeld kreeg. In mijn achterhoofd hield ik rekening met iets waarvan ik zo hoopte dat dat het niet zou zijn: nierfalen. Ik heb hier helaas eerder mee te maken gehad met andere katten. De uitslag was verrassend: alle waarden waren prima in orde. Maar wat nu? Het advies van de dierenarts luidde om een echo te laten maken om te zien wat er met die grote nier aan de hand kon zijn.

Afspraak
Omdat de dierenartsen die echo’s kunnen maken op vakantie waren, moest een afspraak echter zo’n anderhalve week wachten. Aangezien Snoopy wel gewoon at en niet ziek oogde, besloten we dat te doen en maakten de afspraak alvast. Na een aantal dagen stopte Snoopy ineens met eten.  Het enige wat ze nog wel wilde waren haar favoriete snoepjes. Maar daar ook maar een beetje van. Ik begon me zorgen te maken, helemaal toen ze afgelopen dinsdagochtend na het weer weigeren van eten en zelf die geliefde snoepjes naar de waterbak liep en langdurig bleef drinken. En ook viel het me op dat Snoopy ineens heel anders klonk wanneer ze spinde en dat deed ze: luid. Het klonk meer als brommen en ik herkende dat geluidje van Noel, die jaren geleden overleed aan nierfalen. Ik belde de dierenarts: dit kon niet wachten tot de geplande afspraak.

Doorverwijzing
Ik werd doorverwezen naar een andere dierenartspraktijk waar Snoopy een echo kon krijgen, diezelfde middag nog. Gelukkig kon Fabien zijn vrije dag ruilen en ging met me mee. Netjes op tijd werden we ontvangen en Snoopy werd neergelegd op de behandeltafel in een speciaal kussen waarop ze op haar rug kwam te liggen. Fabien en ik mochten plaats nemen aan het hoofd van de tafel en konden zo meekijken naar het scherm waarop zo de echo te zien zou zijn. Ik kriebelde over Snoopy’s koppie terwijl de dierenarts haar buikje kaal scheerde. Ze protesteerde flink: er werd een masker bij gehaald die over haar kopje ging en alleen haar neusje vrij liet. Zo eentje kreeg ze bij onze eigen dierenarts toen ook op, omdat ze erg agressief reageerde. Het kapje maakte haar gelukkig wat rustiger, ze gaf zich over.

Echo echo
“Nou, daar gaan we dan”, zei de dierenarts nadat ze wat gel op Snoopy’s kaalgeschoren buik had aangebracht. Op het scherm kwam de echo in beeld. Allerlei organen werden bekeken. “Dit is de milt, die ziet er prima uit”, begon ze. “En hier de lever, niets afwijkends te zien.” Toen bleef ze even stil en bleef met haar hand over dezelfde plek gaan met het apparaatje op Snoopy’s buik. “Ja…hier zie je een zwarte vlek”, zei ze iets langzamer, “dit is in de darmwand, dit hoort hier niet.” Er ging van alles door me heen. Darm? Maar er is toch iets met haar nier? “Een tumor”, vervolgde de dierenarts. “Dit is haar nier die er goed uit ziet, zo hoort het er uit te zien”, waarna er iets anders in beeld kwam. “En dit is de andere nier die er niet uit ziet zoals het hoort. Dit grote zwarte, dat is een tumor. En ik ben bang dat het beide kwaadaardige tumoren zijn.”

Het i-woord
Mijn keel kneep dicht. Er gingen allerlei denkbeeldige knopjes af in me, leek het wel. Tik tik tik. Al mijn hoop was in één vaag weg. De dierenarts borg het apparaatje op waarmee ze scande en pakte een stuk keukenpapier. “Je kunt kiezen voor chemo.” Ze begon Snoopy’s buik droog te wrijven. “Je kunt ook kiezen voor een operatie, waarbij de aangedane nier weggehaald wordt.” Ik hoorde nog maar stukken, alsof ik een samenvatting van een boek las in plaats van het hele verhaal. “Fors kostenplaatje. Oudere leeftijd. Prognose. Uitstellen. Prednison. Pijn verzachten. Misschien toch rustig nadenken over uiteindelijk kiezen om te laten inslapen.” BAM. Het i-woord was uitgesproken. Inslapen. Ik schoot vol en Fabien die alles naast me aanhoorde ook. Snoopy lag nog heel geduldig met haar masker op dat inmiddels half afgeleden was, waardoor het meer op een hoedje leek dan waar het voor diende. Zij had geen idee.

Personeel
Aangezien ik al 16 jaar Snoopy’s personeel ben (want laten we eerlijk zijn, dat ben je met een kat) was de beslissing aan mij. De knopjes gingen weer om en ik herpakte mezelf. “Dan wil ik dat het stopt, nu. Kan ze ingeslapen worden hier? Kan dat nu?” Dat kon meteen geregeld worden, als we wilden. Ik hoefde er niet over na te denken: ik wilde dat Snoopy geen seconde langer meer hoefde te lijden. Snoopy werd meegedragen naar een andere ruimte en wij sjokten er achteraan. Wezenloos, ontredderd, in shock. Want ook al hou je ‘overal’ en zelfs met ‘het ergste’ rekening, dit komt hoe dan ook als een klap.

Meteen
“Willen jullie nog even alleen zijn met haar?” vroeg de dierenarts, nadat Snoopy op een zacht blauw kleedje op de behandeltafel werd gelegd. Ik schudde mijn hoofd. “Nee, laten we het maar meteen doen”. Dit zal misschien heel raar klinken: maar ik wilde Snoopy echt geen moment langer laten lijden. Mee naar huis nemen was out of the question: dan zouden we dat alleen voor ons eigen plezier doen. Snoopy zou er niet beter op worden, dat was wel duidelijk na het zien van die vreselijke twee monsters in haar lijfje op de echo even ervoor.

Afscheid
Fabien en ik namen allebei Snoopy nog even in onze armen. Ik drukte mijn gezicht in haar hals en fluisterde dat ik haar ging missen en bedankte haar voor al die jaren samen. Snoopy keek met ogen zo groot als schoteltjes om zich heen. Het leek wel een film in mijn hoofd: zoveel momenten heb ik in al die tijd meegemaakt met haar. Fabien en ik bogen ons over Snoopy heen en gaven haar om beurten kusjes, terwijl ze het eerste prikje kreeg. Ik keek naar haar voorpootje, die ze zo vaak op mijn arm had gelegd. Al snel viel Snoopy in slaap. Ik vroeg me af of het voorkomt dat er mensen op dit moment nog roepen: cut! Stop! We doen het toch niet! Even ging het door me heen. Het kon nog. Overhaaste beslissing, we doen het toch niet, hee en toch bedankt en dan hup die auto in. Maar nee: ik zou alleen mezelf er een plezier mee doen en niet Snoopy, met die twee kwaadaardige tumoren die haar langzaam maar zeker aan het doden waren.

Slechte film
Alsof we in een hele slechte film waren beland. Zo stonden we daar ineens gebogen over die gekke ouwe lieve Snoopy die er altijd was. Zo vanzelfsprekend. Snoopy die op zaterdagochtend wanneer ik altijd op de bank kruip met koffie en krant, als een warme spinnende sjaal over mijn schouder ging liggen. Snoopy: die wanneer je haar riep vrolijk aan kwam rennen waarbij haar enorme hangbuik even vrolijk van links naar rechts mee zwierde. Onze lieve mooie Snoopy. Die nu haar laatste adem uitblies, recht onder onze neus.

Snoopy was soms net een magneet. De foto rechtsonderaan is de zaterdag voor haar overlijden gemaakt.

“Wat mooi dat ze nog bij ons heeft geslapen vannacht”, zei Fabien even later in de auto op weg naar huis. En verdomd, ik was het alweer vergeten: ze had vannacht bij ons in bed geslapen. Niet gepland en het komt zelden voor, maar ze probeerde gisteravond met zoveel overtuiging de Verboden Kamer in te komen dat Fabien haar poging niet kon weerstaan. Wat waren we blij dat ze dat nog heeft gehad en wij die knusheid met haar. Inmiddels is Snoopy gecremeerd en leeft ze verder in ons hart. Het is wennen: een bakje minder met eten serveren, geen pootje meer op mijn arm wanneer ik aan het werk ben achter mijn bureau, geen spinnende sjaal meer in mijn nek tijdens het lezen op de bank. Je bent voor altijd in ons hart en we gaan je nooit vergeten, lieve Snoopy!