Don’t look back, you’re not going that way. Inderdaad, maar voor nu maak ik even een uitzondering. Vandaag, op de laatste dag van 2017 blik ik net als vorig jaar even terug op het afgelopen jaar. Veel leuke en mooie momenten en helaas ook een aantal hele grote dieptepunten. 

Persoonlijk
Op persoonlijk vlak was het een prima jaar.

Ik ben gelukkig in de liefde met mijn fantastische vriend Fabien en al met al zit ik best goed in mijn vel. Het is het tweede jaar zonder mijn lieve moeder en dat blijft gek. Wel gaan de rauwe, vlijmscherpe kantjes er een beetje af. Het verdriet en gemis wordt niet minder, maar nu alles een keer is geweest begin ik het te accepteren.

En met alles een keer geweest bedoel ik: de eerste keer kerst zonder mijn moeder, de eerste keer Oud & Nieuw, de eerste verjaardagen, enzovoort. Wel weet ik nu dat het leven nooit meer hetzelfde zal zijn als voorheen, een deel van mij is met haar gestorven.

Ik mis onze telefoontjes en onze gesprekken. Sinds een poosje volg ik weer de soapserie EastEnders die we samen al zolang keken. Ieder gesprek kwam het wel even ter sprake. Samen waren we er zo dol op. Ik kan het weer aan om zonder brok in mijn keel de serie te kijken.

Vegan
In april dit jaar deed ik voor de tweede keer mee aan de VeganChallenge: 30 dagen lang plantaardig eten en drinken. De keer ervoor in oktober ging me goed af, maar ik omschreef veganisme vlak voor april in een interview met Margriet nog als ‘een jas die ik wil dragen maar me nog niet past’. Gek hoe het kan lopen: een paar weken na die uitspraak maakte ik de switch. Na 28 jaar vegetariër maakte ik de stap naar veganisme! Ik ben inmiddels negen maanden verder en zou niet meer terug willen. Deze jas zit me nu als gegoten!

Wat eet je dan wel
Afgelopen jaar heb ik keihard gewerkt aan dit blog Wat eet je dan wel. Ik kan terug kijken op een succesvol jaar met veel mooie samenwerkingen en stijgen de bezoekersaantallen aanzienlijk. Voor het nieuwe jaar heb ik veel nieuwe plannen voor dit blog en wil ik nóg meer samenwerkingen aan gaan en hoop ik nog véél meer mensen te bereiken. Ik sta te popelen! Ook het aantal berichtjes van bezoekers en volgers op social media volgt: ik waardeer ze allemaal zo. Het grootste compliment dat ik kan krijgen wanneer mensen me vertellen dat ik ken inspireer om ook (meer) vegan te eten. Dat vind ik zo ontzettend leuk om te horen!

Dieptepunten
Natuurlijk waren er ook verdrietige momenten. De allergrootste waren er drie: het vlak na elkaar overlijden van drie van onze katten. Het begon met Snoopy in augustus.

Toen volgden in oktober in één week tijd Sambal en Heidi, wat bizar is.

Drie katten in twee maanden tijd laten inslapen, een ware nachtmerrie. Wat was het stil in huis die vrijdagmiddag nadat we Heidi achter lieten bij de dierenarts nadat ze was ingeslapen en wat was dat sneu voor Bonbon, die nu als enige kat hier in huis woonde.

Bonbon

Diezelfde middag namen we contact op met de zwerfkattenopvang in de buurt, waar Sambal ook vandaan kwam 10 jaar geleden. Er was een duo dat misschien iets voor ons zou zijn: een broer en zus van een half jaar oud dat was achtergelaten in een woning en nu in de opvang verbleef. We reden er die middag nog naartoe. Daar zaten ze, beiden in een eigen hokje. De kater begroette ons meteen nieuwsgierig door de tralies en het poesje kroop angstig weg. Diezelfde middag gingen ze met ons mee naar huis. Wat een cadeau!

We hadden ons geen betere vriendjes voor Bonbon kunnen bedenken: natuurlijk zijn ze geen vervanging voor Snoopy, Sambal en Heidi. Iedere kat is uniek met zijn of haar eigen karakter. Maar wat zijn we blij met Noga en Oreo, wat hebben ze ons getroost met hun komst. En wat een geluk dat het klikt tussen de drie. En hoe!

Goede voornemens
Ik geloof er niet zo in. Met een goed voornemen kun je het hele jaar door beginnen. Waarom wachten tot 1 januari? Maar goed: natuurlijk heb ik goede voornemens. Een aantal:

een dikkere huid kweken en me minder aantrekken aan wat ‘ze’ wel niet zullen vinden.

me niet meer schamen of excuseren voor het feit dat ik graag en veel alleen ben. Ik ben een introvert, zoals ik hier al schreef in de recensie van het SUPER HERKENBARE boek Ik moet nog even kijken of ik kan.

iets aan mijn bloedprikangst doen. Al mijn hele leven ben ik extreem bang voor bloedprikken. Van alleen zelfs alleen maar er over praten trek ik al wit weg. Ik verander in een trillend, snikkend hoopje ellende wanneer ik een bloedonderzoek moet laten doen. Injecties krijgen, zoals een verdoving bij de tandarts vind ik niet leuk, maar niet zó eng dat ik het weiger. Maar een injectie die in mijn lichaam gaat, op dat plekje om er bloed uit te…ik zak bijna van mijn stoel af wanneer ik er alleen al aan denk. Ik heb wat informatie opgezocht en er is een training voor die me wellicht van mijn angst zal helpen afkomen. Binnenkort wil ik een afspraak maken. Want ik wil er echt vanaf. Echt. Brrr…

Tot zover mijn terugblik. Niet een heel uitgebreide, dit waren kortweg voor mij de belangrijkste zaken van het afgelopen jaar. Niet teveel stil staan bij wat er is geweest: vooruit kijken is wat beter is. En dat doe ik. Ik wens jullie allemaal een heel goed, gelukkig en gezond 2018!