Twee duizend zestien, je bent me er één. Tijd voor een terugblik in woord en beeld.

Op de laatste zondagavond van januari ging ik naar een feestje in de kroeg. Ik had eigenlijk helemaal geen zin: ik was al drie avonden op stap geweest en het regende pijpenstelen. Maar ik ging toch en gelukkig maar, want die avond ontmoette ik een heel leuke en aardige jongen. De volgende dag spraken we elkaar via wat berichtjes heen en weer op social media, een echte date volgde het weekend erna en zoef, nog een week later hadden we verkering. Je zou denken dat wennen zou zijn na zo’n zes jaar single zijn. Maar nee, ik stond er zelf ook van te kijken: het voelde meteen vertrouwd.

Net als de maanden ervoor wandel ik deze maand veel: meestal langs de Kralingse Plas. Het is daar zo mooi, ieder jaargetijde is het er ook weer zo anders. Ik kom er graag om mijn gedachten op nul te zetten, liefst met een keihard zingende Stromae of Waylon door mijn oordopjes.

Dikke mik met Fabien, verkering zelfs! Alles lijkt helemaal de goede kant op te gaan. En dan ineens… op 4 maart overleed mijn moeder. Hoewel ze lichamelijk veel te verduren had gehad was en we wisten dat ze de 100 vast niet zou halen, kwam haar overlijden toch nog heel onverwacht. Zo dronk ik nog op die vrijdagochtend koffie met haar en zo stond ik 12 uur later naast haar bed onhandig en in shock haar koude hand te strelen. Soms besef ik nog steeds niet dat ze er echt niet meer is en stop ik dat nare gevoel direct weg, die enorme knoop in mijn keel – en stel ik het uiteindelijke accepteren maar weer uit. Vanaf het moment dat je als kind begint te beseffen dat mensen dood gaan en dat dat ook je ouders en andere dierbaren op een dag zal overkomen ben je er bang voor, stel je je voor hoe het zou zijn. En dan is het ineens zo ver: geen mama meer. We zijn nu 9 maanden verder en nog steeds is het niet te bevatten. Met veel trots draag ik de ring die mijn moeder tot aan haar overlijden om had. Ik vind ‘m zo mooi.

Een paar dagen na haar overlijden gingen Fabien en ik naar Antwerpen. Voor het eerst samen een dag weg. Het was al gepland en ik besloot het door te laten gaan: misschien wel goed, even weg uit deze vreselijke situatie. Even afstand. ‘s Avonds aten we een heerlijke maaltijd in een falafel tentje. En plotseling trok mijn keel dicht toen ik me realiseerde welk liedje er door de luidspeakers te horen was: Always on my mind in de originele versie van Elvis Presley. En wat hebben we juist de dagen ervoor met de uitvaartondernemer uitgekozen als één van de liedjes… Juist. Er is meer tussen hemel en aarde, dat is me na die dag wel weer duidelijk geworden.

Een rare, onwerkelijke tijd. Een paar momenten: het uitzoeken van de spullen van mijn moeder, waarin ik wat dingetjes terug kreeg. Het rode dagboekje dat ik voor haar bijhield jaren geleden, toen ze ernstig ziek in het ziekenhuis lag. Omdat ze het zelf niet bewust meemaakte schreef ik alles op voor haar, waar ze nadien erg blij mee was. Pasfoto’s, die mijn moeder door de jaren heen bewaarde of in haar portemonnee had. Het kettinkje dat ik van mijn eerste salaris voor haar had gekocht. En nog wat dierbare spulletjes. De tattoo die ik nu deze maand liet zetten in mijn nek, als symbool voor mijn eeuwige liefde voor haar. Het slotje dat Fabien en ik aan de Rijnhavenbrug hier in Rotterdam hingen.

Lente. Ik maak het balkon/de kattenren schoon en haal plantjes in huis. Ga veel op stap met Fabien die niet in Rotterdam woont, maar waardoor ik nu veel meer van mijn eigen stad zie dan ooit tevoren.

Juni: crazy. Zo sta je op een regenachtige dinsdagmiddag samen bij de ijsberen in Blijdorp een filmpje op te nemen voor onze Facebook vrienden en the next moment gaat dat filmpje viral. En kwamen we zelfs op tv. What. The. Serieus. Bizar! Verder: we lopen de tijdelijke trap op bij Centraal Station die gebouwd is tegen het Groot Handelsgebouw, gaan een dagje naar Madurodam en ik krijg de schrik van mijn leven bij de kapper.

Het lijkt alsof mijn leven wel heel snel door gaat en ik mijn moeder vergeten ben: niets is minder waar. Ze is elke dag in mijn gedachten en het gemis overvalt me op de meest vreemde momenten. Midden in de Belgische Carrefour, als ik schappen vol Tuc’jes zie: haar favoriete zoutje. Of pakjes Pall Mall sigaretten zie: haar merk. Het is raar. Maar wat heb ik veel aan mijn lieve vriend. Het is verdrietig dat mijn moeder hem nooit heeft kunnen ontmoeten. We gaan samen een dag naar Antwerpen en dat vinden we we zo leuk, dat we de dag erna weer gaan: shoppen in het grootste winkelcentrum van de Benelux: Wijnegem. Aanrader! Ook ruim ik op. Veel. Heel veel. Ik doe heel veel spullen weg, want ik moet ruimte maken. Waarvoor? Dat vertel ik je hieronder. De één na laatste foto van de tattoo op mijn rechter bovenarm trouwens: die laat ik dit jaar in fases weglaseren. Daarover kun je hier meer lezen. En nu snel verder naar volgende maand, waarin ik je vertel waarom ik nu zo aan het opruimen was!

Ruimte maken want: we gaan samenwonen! Fabien was er al praktisch elke dag, dus was het veel handiger dat hij dan ook maar helemaal introk. Daarvoor moest ik wel plek maken. Uiteindelijk mooi, want dat was ik toch al van plan. Rijen DVD’s en boeken die ik alleen nog maar stofte in plaats van er wat mee te doen en nog meer spullen die ik tot op de dag van vandaag nog geen moment heb gemist. Verder mag ik voor Heinz een enorme leuke klus doen: een BBQ houden voor wateetjedanwel.nl! Het resultaat kun je hier zien. Zo leuk!

September is een razend drukke maand. Ik krijg steeds meer opdrachten voor wateetjedanwel.nl en vind dat te gek: hard work pays off. En daarnaast iets heel anders: Fabien’s appartement moet leeg en tijdens de septemberhitte valt dat niet mee. Gelukkig redden we het op het nippertje allemaal. Tussendoor vieren we ook nog eens onze beide verjaardagen. Dat doen we in de tuin bij mijn vader: ik mocht van De Buffettenboer een feestje geven. Kwam dat even mooi uit! Het verslag met foto’s kun je hier zien.

Oktober already! Spannend: deze maand doe ik mee met de Vegan Challenge. Hoe ik die heb ervaren, kun je hier teruglezen. Het viel mooi samen met het toffe t-shirt dat ik kreeg van VeganAnimal. Lees daarover hier meer. Wat eet je dan wel is on a roll: letterlijk en figuurlijk. Van Drukbedrijf.nl mag ik promotiemateriaal uitzoeken. Hoe cool: mijn eerste echte visitekaartjes en hele mooie stickers. En verder toverde ik het zijkamertje boven om tot fotostudio! Ook stalde ik er al mijn ‘blogprops’ uit. Alle schaaltjes, bordjes, servetjes, vorkjes en zoveel andere spulletjes die ik voor de foto’s gebruik hebben nu een nieuwe plek en daarmee heb ik meer overzicht en ruimte. Daarover binnenkort eens een kijkje achter de schermen! En ik mest mijn kledingkast uit. Ik verkoop een groot deel van mijn kleding dat, jahoeeeeeeeeeeeee: TE GROOT IS (want veel afgevallen vorig jaar) en nog wat andere spullen via Jouw Marktkraam. Lees daarover hier meer. De trui van Mickey Mouse is…je gaat me vast niet geloven maar serieus: die trui is zo’n 30 jaar oud. Ik kreeg ‘m toen ik een jaar of 8 was in Amerika, tijdens een vakantie in Walt Disney World. Toen te groot, nu mijn lievelingstrui, al vele jaren. Hij past perfect. Er komen hele kleine gaatjes in, maar verder is ‘ie nog in heel goede staat. Ongelofelijk toch? Na zoveel keren dragen en wassen. Ik blijf het bijzonder vinden.

De maand begint met een supertof event: ik mag samen met een drietal andere bloggers naar de redactie van de Allerhande van Albert Heijn. Wat we daar deden en hoe dat was kun je hier lezen. Verder ging ik met Fabien een dag naar Oberhausen, waar we naar het winkelcentrum CentrO gingen. Daaromheen was een grote kerstmarkt: zo leuk! Verder ging ik met mijn zus naar het concert van Waylon in Ahoy, waar we al tijden kaartjes voor hadden. Wat was het te gek! Waylon is echt zo bizar goed. Kippenvel gewoon, nu zelfs weer als ik achter mijn computertje op YouTube clipjes terug kijk.

Tot zover mijn jaar tot nu toe in vogelvlucht. Halverwege december nu, dan oud en nieuw en op naar 2017!