“Gewoon heel erg tevreden”, vat mijn vader (Henk, 76 jaar) zijn ervaring met het hoortoestel dat hij nu zo’n vijf jaar draagt samen. Hij is een te nuchtere doe-maar-gewoon Rotterdammer om te beweren dat het zijn hele leven heeft veranderd, maar toch is dat echt wel een beetje zo. Henk merkt zelf vooral verbetering tijdens het voeren van gesprekken, alles is beter te verstaan. Ook gaat de televisie niet meer op het hoogste volume, iets dat mijn moeder toen ze nog leefde soms tot wanhoop kon drijven door de jaren heen – “je vader is zo doof als een kwartel, maar luisteren dat hij een hoortoestel moet ho maar!”

Mijn vader Henk

Ik ben blij voor mijn vader dat hij nu beter hoort. Want je kon hem lange tijd uittekenen: zijn hand gevouwen om zijn rechter oorschelp, de vragende blik, het naar voren buigen: wat zei je? Door zo’n klein apparaatje komt dat nu gelukkig veel minder vaak voor.

Mijn goede vOORnemen
Ik vrees dat ik het gehoor van mijn vader heb geërfd. Maar omdat ik precies zo’n zelfde eigenheimer als mijn vader ben gaat daar natuurlijk eerst een hele lange periode aan vanaf. Ontkenning (ik hoor prima), afzwakken (ik hoor meestal prima) en twijfel (ik hoor soms niet zo prima, iets dat bijna dagelijks wordt bevestigd door mijn vriend). Tot mijn goede voornemens behoort dan ook het plan om een gehoortest af te laten nemen bij een audicien in het nieuwe jaar, want ik kom er niet meer onderuit: daar heb ik wel (de) oren naar.

Mijn vader en ik zijn niet de enige trouwens: Wist je dat 1,6 miljoen Nederlanders slechthorend zijn? En heb jij wel eens een hoortest laten doen?

Dit artikel is in samenwerking met Schoonenberg tot stand gekomen