Nee, dit heeft niets met veganisme te maken: wel met mijn persoonlijke verhaal waar ik via Instagram een klein tipje van de sluier oplichtte. Dat leverde zoveel vragen op om meer hierover te vertellen dat ik dat besloot te doen via dit artikel! Hopelijk bereikt dit artikel ook veel mensen die hier zijn beland via een zoekmachine, hopelijk heb je er iets aan! 

Zelfbetaald en no spon

Voor ik mijn verhaal en ervaring met je deel vind ik het belangrijk om te benadrukken dat ik de lipolaser behandeling volledig zelf heb betaald en hier dus niet voor ben gesponsord!

Het leed dat een onderkin heet

Onder een post van een bekende influencer die via YouTube iets deelde over een ingreep aan haar onderkin las ik de reactie: “of je gaat gewoon naar de sportschool”. Dat is bij me blijven hangen en maakt me boos. Het is zo onterecht: overgewicht is bij een onderkin is lang niet altijd de oorzaak! In veel gevallen heeft het daar niets mee te maken en kun je afvallen wat je wil, je onderkin blijft. Het kan bepaalde oorzaken hebben en bij waren dat er twee. Het is ten eerste genetisch bepaald (zit dus in de familie) en het is het resultaat van huidverslapping en vermindering van elasticiteit wanneer je de 30 bent gepasseerd.

Schaamte

Ik was me niet eens zo bewust van mijn onderkin tot ik mezelf een paar jaar geleden van de zijkant zag tijdens het bewerken van een video. Wat was dat pijnlijk confronterend! Ik ging direct Googlen naar oplossingen en kwam bij vage producten en behandelingen terecht waarvan ik niet kon geloven dat het zou werken. Het bevriezen van vetcellen bijvoorbeeld. Het bleef bij zoeken, ik liet het er maar bij zitten en ik werd een ster in het verbergen van mijn onderkin. Zoek maar eens op ‘mewing‘ zelfs model Bella Hadid doet ‘t! Ik kan je vertellen: dit is zo vermoeiend. Je altijd maar zo bewust zijn van de aanwezigheid van de onderkin en het altijd willen proberen en het werkelijk haten als er spontaan een foto van je wordt gemaakt. Ik schaamde me, want het is niet bepaald een sexy onderwerp. Er hangt een taboe omheen en het is niet iets waar je over praat, ik niet althans.

Lipolaser

En toen zag  ik in het voorjaar van 2021 op een middag ineens een story op Instagram voorbij komen van Cilla, zij deelde dat ze die ochtend haar onderkin had laten verwijderen. Say what? Uiteraard wilde ik daar het fijne van weten zo leerde ik het begrip lipolaser kennen. Ik ging er meteen alles over opzoeken en ik ga je meteen waarschuwen: ben je net zo’n angsthaas als ik? Klik de filmpjes die er zijn van de behandelingen niet aan. Doe het gewoon niet. Heb ik ook niet gedaan (ik heb weggeklikt) en nog steeds bekijk ik ze niet. Maar goed, wat is nou precies lipolaser? Het is een behandeling die toepasbaar is voor niet alleen de onderkin, maar ook andere gebieden van het lichaam waar ongewenste vetophoping is zoals bij de bovenarmen, buik, rug, en billen bijvoorbeeld. En bij het behandelen van een onderkin worden er onder lokale verdoving drie heel kleine sneetjes gemaakt in je huid. Via die openingen worden de vetcellen ter plekke vloeibaar gemaakt en vervolgens verwijderd via liposuctie. Een voordeel van lipolaser is ook dat het niet alleen vet verwijdert, maar ook de huid verstevigd.

Wat kost dat en waar?

Het zal per kliniek en arts verschillen, maar ik betaalde zo rond de € 1750. En welke kliniek ik ben geweest? Ik laat dat in het midden, maar als je zoekt via Google op lipolaser staat ‘ie bovenaan en er zijn meerdere vestigingen door Nederland. Lees je goed in en bekijk de reviews op bijvoorbeeld deze website.

Het besluit: ik ga het doen

Het duurde nog maanden tot het besluit was genomen want voor mij was het een grote stap waar ik eerst lang over na heb gedacht. In augustus maakte ik een afspraak met de arts van de kliniek die ik had uitgekozen voor een intake gesprek. Dat is eerst nodig, want niet iedereen heeft een geschikte huid voor deze behandeling, hoewel dat bij de meeste mensen wel het geval is vertelde de arts. Ik kreeg te horen dat mijn huid in prima conditie was en de arts geen problemen voorzag. Wel kreeg ik een paar kanttekeningen: hoewel het zelden voorkwam, bestond de kans dat er een zenuw geraakt werd tijdens de ingreep en kan het zijn dat je mond een poosje scheef staat. Het is en blijft een operatie en complicaties kunnen altijd ontstaan.

De dag

En toen was de dag daar: vrijdag 15 oktober 2021. Stijf van de zenuwen nam ik plaats in de wachtkamer van de kliniek. Ik trilde letterlijk van de zenuwen. De arts die ik meteen herkende van de intake liep voorbij, nam me op en zei: “zo, jij bent gespannen! Nergens voor nodig. De verdoving gaat niet fijn zijn maar daarna voel je niets, beloofd!” Dat stelde me iets gerust. Netjes op tijd werd ik even later opgehaald door een assistente die als eerste foto’s nam van mijn gezicht van voren en van opzij. Daarna kreeg ik een operatienetje over mijn haar en toen ging het echt beginnen. Ik nam plaats in de behandelstoel en voor ik het wist was de arts al begonnen. “Zo, dan komt nu de verdoving”, hoorde ik hem boven mijn hoofd zeggen. “Ho, stop ik ben nog niet klaar!” riep ik in paniek. Gelukkig trok de arts zich daar niets van aan. Dat klinkt heel bruut, maar echt: gelukkig maar. “Nee hoor, want dit kun jij”, sprak hij me bemoedigend toe. Ik heb hier later nog veel over nagedacht. Stel, hij was gestopt om vervolgens samen met mij te wachten tot ik er klaar voor was. Gevolg: nog verkrampter zou ik verstijfd en doodsbang liggen wachten tot wat? Tot de rest van de verdoving die er nu al voor de helft op zat? De verdoving was inderdaad niet fijn zoals de arts had verteld. Niet super pijnlijk, maar gewoon oncomfortabel.

De behandeling

Na de verdoving voel je niets meer. Hoewel, vergelijk het met een lichte aai langs je hand die slaapt. Je voelt het wel, maar helemaal verdoofd. In het begin wist ik niet wat me overkwam en raakte ik in paniek. Ik merkte dat ik wilde blijven praten en deed dat ook, alles om me af te leiden. Ik word weer rood als ik stilsta bij wat ik er tijdens die minuten allemaal heb uitgegooid. Sowieso iets met “oh mijn Gottie, oh mijn Gottie, oooooh mijn Gooooooottie” als een mantra waarop de arts grinnikend vroeg of ik soms zo gelovig was omdat ik het alsmaar over God had. Cringe! Maar na een poosje merkte ik dat het allemaal eigenlijk wel heel erg meeviel: okay, het voelde oncomfortabel en het idee wat die arts nu aan het doen was jaagde me de stuipen op het lijf maar eerlijk? Ik voelde geen pijn. Ik keerde in mezelf en raakte in een soort trance. Na een klein uurtje zat de behandeling er op en kwam de behandelstoel langzaam overeind.

Emotioneel

Het zal bij iedereen anders zijn, maar voor mij was het een ontzettend emotioneel moment toen de operatie er op zat. Ik werd overmand door emoties, voelde de opgebouwde spanning van de maanden ervoor en die moest er uit. Gelukkig trof ik een heel lieve en begripvolle assistente die mij verder hielp met mijn hoofdverband. Het brullen nam toe toen ik ook nog eens een liedje hoorde op de radio dat ‘het’ liedje van mijn overleden moeder was. Grote tranen, maar ook: adrenaline. Het stroomde door mijn lijf en ik vloog zowat de kliniek uit. Het zit er op, I did it, het ligt achter me en hello new me zonder onderkin!

Na de behandeling

Na de behandeling krijg je pleisters over de hechtingen en vervolgens een heel strak verband dat om je hoofd wordt bevestigd. Dat verband moet er vervolgens minimaal 1 week 24/7 op blijven zitten, het mag ook niet even af nee: een week lang dag en nacht op! Ook krijg je een recept mee voor een antibioticakuur waar je diezelfde dag nog mee moet starten. Dat vond ik wel even slikken want dat betekende dat ik met dit witte strakke hoofdverband op deze drukke vrijdagmiddag de apotheek nog in moest. Zo zag ik er uit net na de behandeling onderweg in de auto:

Blauwe plekken

Zoals je ziet ontstonden de blauwe plekken al meteen. Op weg naar huis in de auto zag ik ze al toen ik in de spiegel keek. In mijn hals waren er al snel daarna meer blauw-paarse en gele plekken te zien. De dagen erna kregen die alle kleuren van de regenboog maar na ongeveer een week trokken ze ook weer weg gelukkig. Zo zag het er na een paar dagen uit:

Contact met de kliniek

Ik kreeg een speciaal telefoonnummer mee dat ik bij nood kon bellen als er iets was. Ik heb het gelukkig niet hoeven gebruiken, maar het voelde heel prettig om te hebben. De dag na de behandeling werd ik gebeld door de kliniek om te vragen hoe het ging, heel fijn.

Niet onderschatten

Dat je deze ingreep niet moet onderschatten realiseerde ik me aan het begin van de avond. De adrenaline houdt even aan, maar verdwijnt en maakt plaats voor een rauwe keel. De verdoving was uitgewerkt en ik begon pijn te krijgen. Vooral het gebied rond mijn keel begon op te zetten en het verband zat steeds strakker. Praten ging nauwelijks en ik kon mijn mond niet ver open doen. Hiervoor heb ik een paar handige tips die je verderop leest. Het is belangrijk dat je je rust pakt en minimaal een week na de ingreep alle tijd voor jezelf neemt. Sommige mensen zullen er lak aan hebben, maar ik ben niet buiten geweest met het verband om mijn hoofd.

Na een paar dagen

Na een dag of drie was het ergste voorbij. Daarna had ik nauwelijks pijn en was paracetamol ook niet meer nodig. Ondanks dat ik er steeds gehavender uitzag door het toverbal effect van de blauwe plekken werd alles dragelijker. Het enige wat wel toenam was het snijden van het hoofdverband in mijn oren. Dit begon zo’n zeer te doen: grote wattenschijven waren hierbij een uitkomst. Deze klemde ik tussen mijn oren en het verband en dat was zo verlichtend.

Controle

Na een week moest ik op controle. De hechtingen werden er ook meteen uitgehaald, waar ik ook tegenop zag. In mijn hoofd waren dat mega grote hechtingen en zou het pijn doen. Wat viel dat mee, ik voelde echt helemaal niets van het verwijderen en het was echt zo gedaan. Daarna ging het verband weer om mijn hoofd en mocht ik naar huis. Eindelijk: mijn haar wassen, want dat kon natuurlijk niet een week lang! Na deze controle afspraak krijg je gemiddeld na een half jaar weer een controle. Dan kun je pas echt goed de resultaten zien.

Hoofdband

De hoofdband mocht na de controle na de eerste week vanaf nu af en toe af. Het advies was het de komende drie maanden in elk geval ‘s nachts en zoveel als mogelijk overdag te dragen. Dat heb ik netjes gedaan. Het is verstandig een tweede hoofdband te vragen (ik moest er € 25,00 voor betalen maar had het er met liefde voor over) zodat je er een kunt dragen en de ander kunt wassen, want dat is na een week dragen wel heel nodig!

Bindweefselmassages

Na de behandeling is het aan te raden om bindweefselmassages te laten onderaan. Nu viel dat bij mij net in de periode waarbij er strenge regels golden vanwege corona en massages niet altijd mogelijk waren vanwege lockdowns. Ik ben daarvoor hier later mee begonnen. Als dit niet het geval was geweest was het resultaat waarschijnlijk nog beter en strakker geweest. Het is wat het is, ik ben alsnog tevreden over het resultaat!

Conclusie

Nu, zo’n anderhalf jaar later kijk ik terug op een behandeling die mijn leven zeker heeft veranderd. Ik ben er zelfverzekerder door geworden. Het is even flink afzien en het kost wat, maar zou ik het weer doen? Absoluut!

Tips

Ik heb een paar praktische tips voor je waar je vast iets aan hebt, mocht je deze ingreep ook ondergaan. Hier gaan we!

• niet kijken: ik kan het niet vaak genoeg benadrukken, kijk de filmpjes van de ingreep niet. Gewoon niet doen.
• was je haar voor de ingreep (bijvoorbeeld de avond ervoor) want erna is dat vanwege de hoofdband die je 24/7 moet dragen een week niet mogelijk!
• zorg dat je voldoende paracetamol in huis hebt, want je zult waarschijnlijk napijn krijgen en dan heb je die echt nodig! Ik raad je de ovale paracetamol van het huismerk van Etos aan, door de ovale vorm zijn ze makkelijk door te slikken en daarnaast zijn ze ook nog eens vegan.
• haal potloodijsjes in huis. Die had ik toevallig in de vriezer en wat was ik daar blij mee: van die langwerpige dunne ijsjes, Albert Heijn heeft ze van het huismerk bijvoorbeeld. Je mond kan maar een klein stukje open en zo’n ijsje gaat er dan precies in. En je keel zal je dankbaar zijn met de verzachtende werking van het koude ijs!
• zorg dat je rietjes in huis hebt voor dezelfde reden als hierboven.
• haal van te voren grote wattenschijfjes in huis. Door het strakke hoofdverband is er een grote kans dat je oren heel pijn gaan doen, want de hoofdband snijdt in de huid. Door een grote wattenschijf te plaatsen tussen je oor en het verband zal dat de een stuk comfortabeler voor je zijn.

Foto’s

Ik kan me voorstellen dat je nieuwsgierig bent naar voor en na foto’s van de zijkant, maar die plaats ik niet. Hier is nog te veel schaamte. Maar neem van mij aan: de voor en na is enorm! En voor alle duidelijkheid, de foto’s van mij in dit artikel zijn allemaal na de ingreep gemaakt. 🙂

Mocht je nog vragen hebben over deze behandeling dan kun je je vraag hieronder kwijt of me een berichtje sturen. En mocht je ervoor kiezen het te laten doen wens ik je heel veel succes!