Eerlijk? Ik ben niet gestopt met vlees eten omdat ik het niet lekker vond: integendeel! Als klein meisje kon mijn moeder me heel blij maken door mijn geliefde koteletjes te maken waar ik aan tafel van smulde met ketchup erbij. Of een biefstukje, een schnitzel, knakworstjes: heerlijk vond ik het. Maar toen ik op 10-jarige leeftijd de link legde tussen wat er op mijn bord lag en waar dat vandaan kwam was ik geschokt: hoe kun je nou zoiets liefs eten? Een groot deel van mijn jeugd bracht ik letterlijk door tussen de dieren. Toen we verhuisden naar een groter huis met een groot weiland erbij, hing ik daar dagelijks rond. We hadden schapen, soms lammetjes, geitjes, kippen, honden en op de weilanden naast ons stonden paarden en koeien.

Zo maakte ik vroeger regelmatig mijn huiswerk: achter ons huis in het weiland tussen de schapen, geiten en andere dieren. Friends, not food!

Ik was op jonge leeftijd al zeer begaan met dieren en ben dat nog. I don’t eat food with a face, zeg ik altijd om het kort samen te vatten.

Maar dat missen dus. Nee. Ik vind het ook niet moeilijk om geen vlees, vis, kip en nu dus ook geen zuivel en eieren meer te eten. Lastig more like, buitenshuis. Maar missen: zo zou ik het niet omschrijven. Ik heb het geaccepteerd.